Do Jednej Bramki.

Jestem zdania, że jeśli wybraliście ten sposób zarabiania na życie, dobrze by było, abyście zdawali sobie sprawę z tego, że przyjmując dziecko do swojego gabinetu, klasy, sali, grupy w innym, niż wspomniane miejsca, albo prowadząc zajęcia indywidualne, pracujecie nie tylko z nim lub z nią. 

Dziecko przynosi do was cały bagaż doświadczeń, przeżyć, traum, radości, obaw, wątpliwości. To wszystko wkładają do jego „plecaczka” osoby, których spotyka. Rodziców spotyka dość często, a co za tym idzie, nie można oddzielać tego młodego człowieka, od jego korzeni, naturalnego środowiska, w którym przebywa najdłużej.

Niezmiernie ważne jest to, aby wsparcie, które oferujecie, nie zatrzymywało się tylko w sali terapii czy klasie. Często poza nią siedzi zmęczony, przestraszony, niepewny, samotny rodzic, zmagający się z całą masą wyzwań, o których rozmawiać jest ogromnie ciężko. 

Wiem, że nie jesteście przygotowywani do pracy z rodzicami, ale jest parę bardzo ważnych i wcale nie tak trudnych „myków”, które mogą znacznie przyczynić się do poprawy kontaktu z wami, jako profesjonalistkami czy profesjonalistami, którzy spędzają czas z ich ukochanymi dziećmi.

Słuchać, pytać, wspierać, ufać, zdawać sobie sprawę ze swoich ograniczeń i trudności… to, w wielkim skrócie, lista, którą chciałbym pomóc wam zaimplementować, a możliwe, że i rozwijać.

To warsztat dla „kadry”. To warsztat o tym, jak być człowiekiem pomocnym, uważnym i godnym zaufania. Pewnie, że to nie łatwe… ale żeby było łatwe, nie trzeba by się było tego uczyć na szkoleniach, prawda? Zapraszam rady pedagogiczne, zespoły interdyscyplinarne i tych, którzy chcą skupić się również na komunikacji i współpracy z rodzicami osób w spektrum i innymi wyzwaniami rozwojowymi.